Djerba - wyprawa do Midoun

     Przy dużym szczęściu w ciepły dzień (przecież nie zawsze było zimno i wietrznie) kąpałyśmy się w basenie i korzystałyśmy z aerobiku wodnego. To nie wszystkie rozrywki serwowane przez animatorów. Animatorzy w hotelu wypełniali czas po brzegi. Właściwie nie mieliśmy potrzeby zwiedzania. Wystarczyło robić przegląd turystów i ich zachowań. Ale my ludzie ciekawi wiedzy postanowiliśmy pojechać do najbliższego miasteczka, oddalonego o 6 km od Aghir, gdzie mieszkaliśmy do Midoun. Zapakowaliśmy wózek Gabrysi do taksówki i w drogę. Z ciekawością spoglądaliśmy przez szybę taksówki na migające nam przed oczyma krajobrazy - pusto, pusto, pusto, jakiś hotel.

    

     W każdej taksówce obok miejsca kierowcy przed przednią szybą znajduje się mapa. Kierowca, zatem nie ma wątpliwości gdzie ma jechać. Zresztą nie było z tym problemu. Piszę o tym, dlatego, że jeśli ktoś wybiera się za granicę nie znając języka nie ma się, czego obawiać. Mówię to z własnego doświadczenia.

    

     Midun czy raczej Midoun to małe miasteczko, bardzo kolorowe, nastawione głównie na turystykę, mnóstwo sklepów, sklepików, ba nawet bank jest no i oczywiście wszędzie w około stragany.

suk w Midoun

Po kilku minutach dojechaliśmy. Byliśmy szalenie ciekawi jak wygląda słynny targ w Midoun. A na nim jak na każdym targu: mydło szydło i powidło. Ja myślałam bardziej jak spełnić prośbę córki i kupić jej przyprawy. Z Panem Piotrem (fotografem z Polski - mieszkającym na Djerbie wcześniej konferowałam, co i za ile można kupić, aby nie przepłacić). Tak też się stało. Z jednym z arabów targowałam się długo i uparcie. Chciał za saszetkę przypraw 10 dinarów. Od P. Piotra wiedziałam, że mogę zapłacić max. 2 dinary. Oni wszyscy najchętniej posługują się notesikiem i długopisem gdzie wpisują swoją cenę, jak ich ta cena nie satysfakcjonowała, pytali, jaka jest moja ostateczna cena. Pomna tych przestróg mówiłam 2 dinary. I tu można pęknąć ze śmiechu, targowałam dość długo, wreszcie pomyślałam, jeszcze tu wrócę,

uliczka w Midoun

     Oglądaliśmy też wyroby garncarskie, z których słynie Djerba. Tu niespodzianka –trafiliśmy do sklepu, którego właścicielem był Tunezyjczyk  żonaty z Polką, poprawnie wysławiający się po polsku oczywiście z obcym akcentem. Spędziliśmy w tym sklepie dość dużo czasu. Ja  wybrałam pamiątki dla wnuczka, a Sylwia z Jarkiem i Gabrysią buszowali w torebkach i butach skórzanych. Spacerując wokoło tego targowiska znalazłam tzw. supermarket.

      Tu niestety ceny sztywne, kupuje się za tyle za ile sprzedają. Oczywiście, że znalazłam taki sam zestaw przypraw właśnie za 2 dinary. Kupiliśmy też sobie różne pamiątki, wodę i z powrotem do hotelu. Po poobiedniej drzemce Gabrysi siedliśmy przy basenie i oglądaliśmy jednego z animatorów prowadzącego zajęcia z aerobiku. Woda w basenie tylko w pierwszej chwili wydawała się zimna, ćwicząc można się rozgrzać. Przez cały dzień można było siedzieć i słuchać muzyki oczywiście z przerwą na posiłki. Nasłuchałam się tej muzyki, urzekła mnie i trzyma to urzeczenie do dziś.