Lata dziewięćdziesiąte w Tunezji

       Z dostarczonych mi przez sąsiadkę materiałów o Tunezji wiele się można dowiedzieć. Czasopismo pochodzi z listopada 1993 r. Artykuł autorstwa Jolanty Fedorczyk przybliża nam tamte czasy tunezyjskie. O tym, jak kobiety otrzymały wreszcie swoje prawa i przywileje już wiemy, o zakazie poligamii też mamy wiadomości. Trybunał rozwodowy wydaje wyrok dopiero po wyczerpaniu wszystkich możliwości pogodzenia zwaśnionych małżonków.

Wycinek z czasopisma

   Wg artykułu ludzie z północy nie przepadają za ludźmi z południa. Trochę to niesprawiedliwe ale niemal w każdym kraju mieszkaniec jednego regionu nie przepada za innym z innych okolic. Samo życie. Z innej zaś strony ciągle obowiązuje zasada gościnności, ale też charakterystyczna dla nich cecha „Co masz zrobić dziś, zrób jutro” chyba obowiązuje do dziś. Mogą się Tunezyjczycy pochwalić pięknymi Medinami, z labiryntem uliczek. Jak pisze autorka artykułu arabscy kupcy twierdzą, że handel to nie tylko targowanie, kupno i sprzedaż ale przede wszystkim rozmowa. Mamy to doświadczenie wybierając się na suki. Oprócz zabytków Tunezyjczycy chwalą się swoimi kotami, których wszędzie jest pełno. Czy zwróciliście uwagę, że w Tunezji nie ma psów? Muzułmanie psów nie lubią bo podobno kiedyś ugryzł Proroka. Kiedy Mahomet nauczał, na skraju szaty zasnął kot. Mahomet mimo skończenia nauk nie wstał, aby zwierzęcia nie obudzić. Dlatego koty rozmnażają się bez ograniczeń.

Archiwalny artykuł

     W drugim artykule (niestety nie ma stopki gazety), jak podejrzewam z lat 80 lub 90 znaczący jest tytuł STU DWUDZIESTU W TUNEZJI. Oczywiście mowa o naszych polskich naukowcach, lekarzach, inżynierach i fachowcach innych specjalności. Pracowali w Tunisie. Sfaxie, Gabesie, Sousse, Monastyrze. Jak donosi autorka Anna Kłosowska-Janowska mamy swój udział w tworzeniu nowoczesnej gospodarki. Nasi specjaliści wyjeżdżali za pośrednictwem POLSERVISU. A dostać się na ten kontrakt wcale nie było im łatwo. Egzaminy były wyczerpujące, dużo kandydatów, mało miejsc. Łatwo im nie było, w nowym kraju, nowy start zawodowy, trudności językowe. Warunkiem zakwalifikowania była znajomość francuskiego, ale wiadomo że kontakt z tubylcami powodował, że musieli szybko przywyknąć do lokalnych realiów.

     Większość polskich wykładowców bała się ośmieszenia, popełnienia gafy językowej, chichotu studentów. Z czasem wszytko szło lepiej, zbierali pochwały, większość przedłużała kontrakty. Nasi naukowcy wykładali w samodzielnej jednostce uniwersyteckiej w Monastyrze. To coś w rodzaju dzisiejszej Filii Uniwersytetu. Oddział Mechaniczny tegoż Uniwersytetu zakładało 3 polskich inżynierów, 1 Tunezyjczyk i 2 Francuzów. Nie wiem czy jeszcze istnieje, może ma inną nazwę ale Hotel POD JAŚMINAMI w Monastyrze to było miejsce, gdzie nasi naukowcy zamieszkiwali. Jak pisze autorka artykułu w Tunezji panował ogromny głód wiedzy. Nasi wykładowcy jednak dokonywali niemal cudów aby dobrze się przygotować do wykładów. Polscy lekarze też mieli swoje zasługi.

       To było kiedyś a teraz? Młodzi Tunezyjczycy wylatują na studia do Europy, w Polsce też jest kilka ośrodków przygotowujących tunezyjską młodzież do studiów.

Nie mamy się czego wstydzić, nasza „myśl techniczna” poszła w świat.