Pierwsza samodzielna podróż za granicę - Kreta 2004

Ammoudara 3 - 17.10.2004 r.

       Od jesieni wybieram się na wcześniejszą emeryturę. Obwieściłam szefowej z dumną miną, że od września nie pracuję (w sierpniu kończę lata). No i zaczęło się szukanie dobrych, tanich ofert na wyjazd zagraniczny. Nareszcie coś w życiu zobaczę. Na osiedlu mam biuro podróży, więc udałam się dumna i blada po ofertę. Wynaleziono mi Ecco Holiday a z ofert wybrałam Rivierę Olympijską. Była promocja więc nie musiałam dopłacać do singla oczywiście z opcją all inclusive. Byłam bardzo zadowolona bo miałam czas aby przejrzeć mapy, przewodniki, forum. Byłam gotowa na przygodę swojego życia. Nawet weszłam w kontakt e-mailowy z właścicielem hotelu niedaleko klasztorów na skałach. Uff. Nareszcie coś mi się w życiu uda.

       Niestety nie musiałam długo czekać. Do 11 czerwca dokonałam ostatecznej wpłaty wykupując wylot na wrzesień/październik. Jakież było moje zdziwienie, kiedy w połowie sierpnia dostałam list z Ecco, że loty do Salonik odwołane z powodu małej frekwencji (powiedzmy???) Natychmiast wysłałam e-maila do biura w Poznaniu z prośbą o wyjaśnienie i prośbę o nowe oferty. Paniusia mało kompetentna zaoferowała mi w "ramach " mojej wcześniejszej wpłaty inne miejsca. Owszem z wszystkich wysłanych ofert jedyne co mogłam wybrać to była Kreta - Ammoudara - hotel Kleopatra. Niestety nie uwzględniono tego przy reklamacji, że wylotu na Rivierę nie będzie nie z mojej winy, co kosztowało mnie dopłatę do singla. Mówi się trudno. Takie mam zakichane szczęście. Nie wiem dlaczego, bo urodziłam się w czepku (ale w niedzielę).

KLIK w zdjęcia powiększa

       Znowu szukanie przewodników, opisów, kontaktów, relacji ludzi z forum. Na swoją wiedzę popartą nowymi przewodnikami utopiłam trochę kasy, łącznie z cyfrówką (a co?). Ale jak lecieć w nieznane właściwie nie wiedząc nic. Wreszcie nadszedł upragniony dzień. Na miękkich nogach wyczłapałam z domu z walizką, żegnana przez córkę i wnusia. Taksówką dojechałam na lotnisko, na którym ostatnio byłam 5 lat wcześniej. Zdenerwowana lotem w nieznane wypiłam łapczywie kawusię w barku, wypaliłam kilka fajek i coraz bardziej zdenerwowana czekałam. Pełna obaw jak to będzie, po dość sprawnie przeprowadzonej odprawie wsiadłam wreszcie do samolotu, po drodze podziwiając widoki z okna - pełno białych chmurek. A potem z lotu ptaka widok wyspy. To było boskie. 

Hotel Marirena

       Po niespełna 3 godzinach wysiadłam w Heraklionie. Instruktaż od córki, jak się poruszać po nieznanym terenie bardzo się przydał. Miałam duże obawy, czy będę wiedzieć, w którą stronę iść, jak znaleźć rezydenta itp. Huuuura. Udało się. Logo biura jest dość dobrze widoczne. Zgłaszam się do rezydentki i tu jakby mi ktoś dał w pysk.  Niestety jedzie Pani do innego hotelu. Ludzie trzymajcie mnie bo komuś dokopię. Ale to nie koniec niespodzianek. Na lotnisku, po zapakowaniu nas do autobusu ruszyliśmy w nieznane (dla nas wszystkich). Nie jechaliśmy długo, ale każdy z nas zapewne myślał o tym, co zastanie na miejscu. Podróż trwała ponad 30 minut. Wreszcie jesteśmy na miejscu. Pierwsza wysiada oczywiście rezydentka, my jak przedszkolaki za nią. I oto oczom naszym ukazał się cel naszej podróży - HOTEL MARIRENA.                                     

       Trzeba wszystkim wiedzieć, że Ammoudara jest miasteczkiem ze wszech miar turystycznym. Jedna główna ulica i szereg bocznych, przy których znajdują się hotele i pensjonaty poprzeplatane tawernami supermarketami, pizzeriami a także sklepami z pamiątkami. Po wyjściu z autobusu ukazał się naszym oczom biały budynek, 3-piętrowy, z niebieskimi oknami i balustradami tarasów. Przejście do pensjonatu prowadziło poprzez tawernę Djonizos należącą do właściciela Georga. Rezydentka szybkim krokiem, a było to popołudnie, zaprowadziła nas do pomieszczenia zwanego szumnie recepcją, gdzie za biurkiem rozparty siedział właściciel. Według kolejności podchodziliśmy do niego dając paszporty a on na tej podstawie znajdował nazwisko na liście, odptaszkował i dawał klucz (nie informując jak tego pokoju szukać). Chyba że ktoś zapytał jak dojść do wyznaczonego miejsca. Nareszcie i ja stanęłam przed obliczem. Przyjazny to on nie był. Zapytał "singel"- ja na to “yes of course”. Dostałam więc klucz i ciesząc się, że nareszcie jestem u celu, podreptałam na drugie piętro. Niestety George nie był uprzejmy poinformować o windzie. Pal go sześć.

       Wreszcie jest. Mój pokój. Całe pomieszczenie - to pokój dzienny z tarasem i aneksem kuchennym, sypialnia oraz WC z prysznicem. Rzuciłam walizkę na podłogę i miałam jedno olbrzymie pragnienie: prysznic. Zapomniałam, tam woda jest ogrzewana bateriami słonecznymi. Wlazłam pod prysznic, a tu zimna woda. Niewiele mi sie udaje. Jeszcze i to. Po ubraniu się wyszłam na taras na dymka. Podziwiałam rosnące pod oknem owocujące drzewo granatu i basen, według mnie to sadzawka. W hotelu tym miałam wykupione tylko śniadania. Pozostałe posiłki musiałam organizować sama. Przed wyjazdem zaopatrzyłam się więc w kawę, herbatę, przyprawy, a także środki do mycia naczyń. Po wypiciu mojej ulubionej "plujki" wyruszyłam na miasto. Jadąc z lotniska uważnie obserwowałam gdzie co jest. 

 

       Do Carrefoura znajdującego się w Iraklionie nie miałam ochoty. Wprawdzie można było dojechać z przystanku autobusowego za jedyne 0,65 euro ale pomyślałam, że pierwszego dnia pobytu mogę sobie odpuścić i zrobić zakupy w pobliżu. Znalazłam taki supermarket (powierzchnia - góra 20 metrów kwadratowych) a w nim mydło, szydło i powidło. Kupiłam więc co trzeba - w tym momencie zorientowałam się, że popełniłam błąd wykupując jedynie śniadania. Pomyślałam sobie - to teraz kochana za to żarcie bekniesz jak cygan za matkę. Oj miałam rację. Wróciwszy do pokoju zrobiłam sobie kolacyjkę i ległam na sofie oglądając telewizję grecką. Niewiele mogłam zrozumieć, ale było mi dobrze bo z tawerny dobiegały skoczne greckie melodie. Słychać było cykady. RAJ. Kolacja, kolacją ale trzeba jeszcze coś zrobić. A nie było to takie proste. Składniki miałam ale też wielkie obawy bo lodówka cośkolwiek zdezelowana nie chłodziła jak trzeba. I tu dylemat - jak będzie dalej? Jednak ciekawość jak wygląda miasteczko zwyciężyła.

       Zrobiłam sobie dłuższy spacer przed snem. A że pogoda była "średnio na jeża" mogłam się zupełnie zrelaksować. Następnego dnia bowiem czekało nas spotkanie z rezydentką. Znowu wychodząc z hotelu musiałam przejść przez tawernę Georga. Ja rozumiem, że jako właściciel musi mieć na wszystko "oko" ale u niego to już obsesja. Kaprawymi oczkami wodził za ludźmi jak ochroniarze w sklepach. Ruch w tawernie był nawet...nawet, co nie znaczy że jego "pensjonariusze" z niej korzystali. Zauważyłam pewną prawidłowość. Ten kto u niego mieszkał niekoniecznie korzystał z dodatkowych posiłków w tawernie. Ludzie szukali wrażeń gdzie indziej. Wzdłuż całej ulicy było tyle knajpek, snack barów innych miejsc na uciechę żołądkową. Przy okazji pooglądałam sobie jak każda baba sklepy: najchętniej te z ciuchami i biżuterią. Oczywiście to co mnie najbardziej urzekło to roślinność. Boziu - te palmy były cudowne. Dla mnie o tyle atrakcyjne, że widziałam je po raz pierwszy w życiu. Szłam więc wzdłuż głównej ulicy z "rozdziawioną gębą", pełna zachwytu jak na tym świecie jest pięknie.

       Kreteńczycy są bardzo sympatyczni, pozdrawiali wszystkich przechodzących KALIMERA i zapraszali do środka. Przy okazji sprawdziłam gdzie jest automat telefoniczny, karty do telefonów kupiłam w supermarkecie. W mijanych tawernach rozbrzmiewała skoczna muzyka. Nogi same niosły dalej, a najchętniej potańczyłabym. Mijałam też wolierę z papużkami falistymi. Sama jako miłośniczka zwierząt przystanęłam i z lubością słuchałam ich świergotu. I już zaczęłam po zaledwie kilku godzinach pobytu tęsknić za moimi zwierzakami (w domu zostawiłam parkę papużek falistych i królika miniaturkę). Długo spacerować nie mogłam bo robiło się ciemno. Nieznane miejsce, ruch jak na Marszałkowskiej w Warszawie, nieznani ludzie - na ten raz wystarczy.

       Następnego dnia będę miała więcej czasu to zobaczę więcej. Po cudnie przespanej nocy i porannej toalecie w ciepłej wodzie wyruszyłam do tawerny na śniadanie. W ofercie podano, że śniadanie jest w formie "szwedzkiego stołu". Stół to może był ale czy szwedzki? Na ekspresie stały dzbanki z gorącą kawą, samą wodą (do herbaty), mleko. A na stole: płatki kukurydziane, dwa rodzaje dżemów, na jednej tacy mielonka poukładana jeden plasterek obok długiego, a nie na zakładkę. Widać było prześwitujące miejsca na tacy. Tak samo ułożony żółty ser, pomidory i ogórki. Było to bardzo urozmaicone menu - dwa tygodnie to samo. Oczywiście George cały czas siedział w sali i bacznie obserwował jedzących. Kelnerka, która tam pracowała (myśmy obsługiwali się oczywiście sami) bez przerwy była wzywana przez Georga donośnym głosem "MARRYYJJA". Biedna dziewczyna. Przewracała oczami jak to słyszała, ale robiła co do niej należy. Można było wziąć dokładkę, ale właściciel lustrował każdy gest, każdy kęs. Nie było to zbyt przyjemne. Zjedliśmy śniadanie bez smaku i każdy poszedł do swojego pokoju czekając z niecierpliwością na spotkanie z rezydentką ciekawi jakie będą atrakcje. Przy basenie, na który miałam widok ze swojego tarasu, znajdował się mały barek ale tam kawa kosztowała 3 euro. Zdzierstwo. Zrobiłam więc swoją plujkę i czekałam odliczając czas do spotkania.

       Pierwszy tydzień był dość pochmurny, mogłam więc odpuścić sobie opalanie. Wyjeżdżając nie miałam pojęcia o czymś takim jak animacje. Było kilkoro dzieci, ale nudziły się jak mopsy. Wreszcie nadeszła właściwa godzina. W dość dużej sali przygotowane były dla nas napoje - ciekawe czy to wykupiła firma czy George się szarpnął na poczęstunek. Szanowna Pani Rezydentka przybyła punktualnie na nasze spotkanie. Po miłym powitaniu grupy przeprosiła za zawirowania z hotelami, za inne sprawy też. Po czym przystąpiła do opisywania co nas czeka. Wycieczki, które zaproponowała wydawały się bardzo atrakcyjne. Wąwóz Samaria, Wyspa Trędowatych, Santorini, Wieczór Kreteński. Przy okazji objaśniła warunki głównie finansowe owych wycieczek. Poinformowała także o formie i miejscu wynajmu samochodu na wycieczki we własnym zakresie. Oczywiście polecała te wypożyczalnie gdzie jak twierdziła nie ma żadnych kruczków z ubezpieczeniem itp. Powiedzmy??? Zasłuchana siedziałam popijając sok pomarańczowy podany przez rezydentkę.

       Ponieważ już zaczęłam się orientować o kosztach mojego pobytu, mogłam sobie pozwolić na jedną ale naprawdę fajną wycieczkę. Wylatując na Kretę byłam bardzo ale to bardzo namawiana na Santorioni. Wyspa, która powstała z lawy wulkanicznej, port w Athinios na czynnym wulkanie. Ludzie, jak tu z tej wycieczki nie skorzystać. Myślę sobie, trudno zacisnę pasa, przeżyję niekoniecznie o samym chlebie a na wycieczkę pojadę. Hura. Biuro podróży zaproponowało promocję nie 95 euro a 90. Dobra nasza - niech żyje Kreta. Spotkanie wyjaśniło też trochę innych spraw, jak opłata jednej Pani za drinki "powitalne". Georg zaprosił nas a kelnerowi powiedział, że należy brać opłatę. Pies go drapał. Ja sobie poradzę. Wycieczka na jeden dzień za tyle szmalu. Trudno. Oczywiście jako ekonomista z wykształcenia przeliczyłam to euro na PLN po kursie po jakim kupiłam i wyszło pół mojej emerytury. Pomyślałam owoce są w miarę cenowo dostępne na moją kieszeń, więc przynajmniej będę miała radość podniebienia. Uiściłam opłatę, poinformowana, że zbiórka jest o 6.00, powrót ok. 22.30 wybrałam się w dobrym nastroju po zakupy.

       Znalazłam sklep z ciuchami z uroczym Kreteńczykiem, który za każdym późniejszym widzeniem uśmiechał się do mnie. To był miód na moje serce. Poczułam się jak adorowana małolata. Nic mnie już nie denerwowało, zawsze mogłam wejść do jego budki i pogadać. Po uzyskaniu od rezydentki informacji najpierw myślałam czy płynąc promem będę się dobrze czuła. W życiu tego nie doświadczyłam więc kto wie co mnie czeka? Wyszłam z ulubioną plujką na taras dla bardziej pozytywnego myślenia. 

Podziwiałam rosnące granaty i zastanawiam się jak zrobić Georgowi psikusa i zwinąć kilka owoców dla własnych potrzeb. Było to dość trudne bo rosły pod oknem jego mieszkania. Wieczorem zaś drzewo było w cieniu. Może jednak umknie to jego uwadze. W rezultacie - niestety zasady - nie kradnij zwyciężyły. Obeszłam się smakiem.

       Byłam bardzo podekscytowana zbliżającą się wycieczką. Obiecałam sobie oglądać wszystko niemal pod lupą. Przecież wiadomo, że druga okazja może się nie trafić. Córka - zapalony ekolog amator - złożyła zamówienie na piasek i kawałki kamienia. Zaopatrzyłam się w domu w pojemniczki i cierpliwie czekałam na bieg wydarzeń. Potem poszłam na spacer i trafiłam ponownie do znajomego Kreteńczyka - ale tylko po bawełnianą bluzkę. Zaczynał się upał, a ja nie do końca byłam na to przygotowała. Wybrałam sobie bluzeczkę, zażyczyłam aplikacje i po herbacie. Wieczorem George zwołał wszystkich płynących na Santorini i wydał "suchy prowiant" składający się z mało świeżej bułki z jakąś nieokreśloną wędliną i posmarowaną cieniutko... U rezydentki ci którzy mieli opory przed wczesnym wstaniem zamówiliśmy u Georga budzenie. Bałam się zasnąć bo z tym budzeniem u mnie krucho. Wyczekiwałam tego dzwonka i... do tej pory nie zadzwonił.

       O godz. 6.00 zebraliśmy się przed hotelem wyczekując niecierpliwie autokaru, który miał nas powieźć do Iraklionu do portu. Ponieważ jak wszędzie zbiera się uczestników z innych hoteli - nasz przybył z opóźnieniem 20 minut. Było nas od Georga parę osób więc czekając na autobus wymienialiśmy poglądy na tematy różne. Wreszcie podjechał, rezydentka znowu się kajała za niepunktualność i w drogę. Prommiał odpłynąć o 8.00. UFFFF dojechaliśmy. 

       Dojechaliśmy autobusem do portu w Iraklionie. Potulnie jak owieczki poszliśmy za rezydentką w kierunku promu. Na placu w porcie takich autokarów jak nasz było sporo, więc i narodu się trochę zebrało. Wreszcie hasło - grupa Ecco proszę za mną. Obdarowała nas też kolorowymi karteczkami, które upoważniały nas do posiłku. Najatrakcyjniej to ten prom nie wyglądał. Weszliśmy na trap do wejścia, a wejście wyglądało jak dziura. Zaraz po przejściu kilku kroków dwoje Kreteńczyków w strojach ludowych łapało każdego z dwóch stron - uśmiech nr 5 i zdjęcie zostało zrobione. 

Trochę to trwało bo każdy został złapany w obiektyw. Potem przeszliśmy w głąb promu. Chwilami miałam wrażenie, że jestem w luku bagażowym. Wreszcie trochę inne obrazy przed oczyma. Coś ludzkiego. Rezydentka zaprowadziła nas do sali kawiarnianej. Odprawa turystów na prom trochę trwała ale wreszcie ruszyliśmy. Nie było na szczęście słychać szumu silników, jedynie obraz przesuwający się za oknami powiedział nam: PŁYNIEMY.

       Siedziałam rozparta w fotelu i obserwowałam innych. Jak ludzie reagują na pływanie. Kto będzie miał chorobę morską. Na szczęście mnie to ominęło. Wiedzieliśmy, że na promie w trakcie naszego rejsu będą dwa posiłki: śniadanie i w drodze powrotnej obiadokolacja. W międzyczasie gnana ciekawością wyszłam na górny pokład zobaczyć morze i dość wysokie fale. Byłoby bardzo miło, gdyby nie dość silny wiatr. Patrzyłam z przerażeniem jak fale rozbijają się o burtę. Boziu - trzymaj mnie w opiece. Widok jednak był przecudowny. Wysoka fala, morze koloru stali. Cudo. Było też dość chłodno więc wróciłam na swój fotel o dwa poziomy niżej. Po blisko 1,5 godziny zostaliśmy poinformowani przez głośnik wdzięcznym głosem rezydentki, że mamy udać się do sali restauracyjnej. Bardzo sympatyczni Grecy zaprosili nas na śniadanie podane z formie szwedzkiego stołu. Żarełko było bardzo smaczne, ale trzeba było trochę się śpieszyć - czekali przecież inni.

       Po blisko 4 godzinach rejsu nasz Atlantis podpłynął wreszcie do portu Athinios u stóp wyspy. Widok jaki ujrzeliśmy po wyjściu z promu zaparł nam dech w piersiach. Przed naszymi oczyma ukazał się nieziemski widok. Olbrzymia pryzma skalna z jakby przylepionymi do niej białymi domami. W górze można było ledwo dostrzec drogę i jadące po niej pojazdy. Wyglądało to zjawiskowo. Wyspa powstała w wyniku wybuchu wulkanu ok. 3500 lat temu. Nie uprzedzono nas wcześniej co i tak już w tej chwili nie miało większego znaczenia, że port do którego zawinął nasz prom znajduje się na kraterze czynnego wulkanu. Wg twierdzeń na razie nie wybuchnie. Pocieszające.

       Rezydentka szybko zebrała towarzystwo do autokaru i wyruszyliśmy w drogę. Droga wąska, ale widoki bajeczne. Z jednej strony lita ciemna skała, z drugiej zaś przepaść. Roślinności niewiele. Mieliśmy zwiedzać po kolei największe skupiska mieszkańców na Santorini. Trudno to nazwać miasteczkami, skoro cała wyspa ma ok.7000 mieszkańców. Pierwszym miasteczkiem było Pyrgos. Po kilku minutach jazdy zatrzymaliśmy się na placu przeznaczonym dla turystów, gdzie zaparkowano autobusy. Mieliśmy coś ok. 30 minut na samodzielne zwiedzanie. Większe zabytki niestety były pozamykane. Chodziliśmy więc po wytartych przez ząb czasu i turystów schodkami do owych budowli i mogliśmy tylko podziwiać widoki na port i budynki poniżej naszej platformy widokowej. Po czym znowu do autobusu i dojazd do miasteczka Oia. Byłabym kłamcą gdybym pominęła fakt, że w czasie jazdy rezydentka bardzo barwnie i ciekawie opowiadała o historii wyspy, jej mieszkańcach, tradycjach. Te wiadomości byłyby bardziej pożyteczne gdyby je opowiedziano  w trakcie zwiedzania, my byliśmy puszczeni samopas. Nie mniej wszystkich urzekła architektura domów i ich biel z niebieskimi obramowaniami. Uliczki wąskie, zaludnione przez wycieczki. Co krok można było spotkać sklepik z pamiątkami, barek, restauracje itp.

       Potem znowu w autobus i do Thira gdzie dostaliśmy aż 1,5 godziny wolnego. Na zwiedzanie to trochę za mało czasu, ale chodzenie tymi wąskimi uliczkami ma swój urok. Ponieważ zaczynało być upalnie, a ja obwieszona sprzętem byłam już zmęczona postanowiłam wejść na lody. Pychota. Sama wyspa to ok. 78 km. kwadratowych. Oczywiście pomna próśb córki próbowałam odskrobać kawałek skały na pamiątkę. Niestety nie miałam ze sobą kilofa. Bez tego ani rusz. Była też o dziwo niewielka ale przepiękna roślinność. Przed wyjazdem przy namowach na wycieczkę na Santorini nie miałam pojęcia jaki cud ujrzę. Podziwiałam biel budynków i ten sam niebieski odcień obramowań. Widocznie wypracowano jakiś system tworzenia jednakowego koloru. Na pamiątkę kupiłam sobie kubek z budynkami na wyspie. Czasu na zwiedzanie wyspy nie było dużo. Patrzyłam zafascynowana na kopuły dachów. Wszystkie one miały właśnie kształt kulisty. Na myśl mi nie przyszło, że jest to celowe aby zbierać wodę do podlewania kwiatów. Na samym szczycie wyspy zieleni było już odrobinę więcej. Patrząc z góry podziwiałam sposób w jaki została wybudowana wyspa. Natychmiast nasunęło się pytanie? wiadomo że drogą wodną sprowadzono tu budulec, ale jak żyją ci ludzie: skąd biorą żywność, wodę do picia itp. rzeczy użytku codziennego.

       Wąskie uliczki - gdzie trudno się przecisnąć, a w dole niemal przy każdym większym domu jakby na tarasie znajdowała się restauracja. Niestety ceny - wiadomo, że turyści zapłacą co trzeba choćby dla wrażeń były bardzo wysokie. Było dość upalnie ok. + 33C, więc pragnienie pognało mnie do sklepu po wodę mineralną. Spoglądając w dal widok "nieziemski" - stateczki i promy wielkości pudełka zapałek, niebieskie niebo, a na wyspie biało niebieskie budowle. Wszystkie wybudowane w jednym stylu. CUDO. Ktoś kiedyś powiedział że Santorini to jeden z cudów świata. Oj miał rację. A czy to nie jest piękne? Mieliśmy jeszcze trochę czasu na spotkanie  z rezydentką, więc siadłam sobie na lody - Algida - znana nam dobrze nazwa. A lody były pychota. Mając przed sobą jeszcze kilka minut do zwiedzania postanowiłam ponagrywać na kamerę co ładniejsze widoki. Tak naprawdę to wszystko tam było piękne. Upał ogromny więc musiałam robić przerwy ponieważ wyłączał mi się akumulator w kamerze. Jako niedoświadczony operator miałam z tym wielkie problemy. Ale jak wyjechać z Santorini nie robiąc sobie zdjęcia na tle tych przepięknych widoków.

       W czasie ostatniego "postoju" rezydentka zaprowadziłam nas do sklepiku gdzie zostaliśmy poczęstowani winem oraz orzeszkami. Można też było kupić tak orzeszki jak i wino. My Polacy oczywiście natychmiast przeliczamy na złotówki. Butelka wina 0.75 l. kosztowała 8 euro, a orzeszki coś około 4 euro. Niestety nie było to tanie. Następnie pani rezydentka poinformowała nas o sposobie powrotu do portu ok. 300 metrów w dół. Bardziej zaprawieni w pieszych wędrówkach mogli zjechać na ośle, zejść po 600 schodkach lub zjechać kolejką linową. Jak pisałam jestem miłośniczka zwierząt, nietrudno się domyśleć jaki środek lokomocji na powrót wybrałam (pomijając, że osiołki nie są najlepiej traktowane, na schodach można się poślizgnąć na... Wybrałam więc kolejkę. Za całe 3,5 euro zjechałam jak hrabina. Zjazd to kilkanaście sekund w dół, po zupełnie pionowej ścianie. Przyglądałam się z przerażeniem, po bokach trasy kolejki gołe ściany. Wrażenie niesamowite - chociaż nie ukrywam że jako kobieta z wyobraźnią bałam się ewentualnej katastrofy.

       Szczęśliwie dotarliśmy na dół. Potem o umówionej godzinie wsiedliśmy na dużą motorówkę, która podwiozła nas do naszego promu. Został nam tylko powrót do Iraklionu. A na promie czekała nas niespodzianka. A na promie tak jak weszliśmy rano tak i teraz. Trochę ta motorówka nas pohuśtała zanim dobiliśmy do promu ale nie było tak źle. Tym razem trap prowadził do jakiegoś wejścia ciut wyżej niż poprzednio. Nawet obsługa co bardziej zestrachanym pomagała. Fale obijające o brzegi promu, szum wiatru. Znowu zostaliśmy zaproszeni do sali kawiarnianej gdzie w odpowiednim momencie przez megafon nasza rezydentka zaprosiła nas na obiadokolację. Tym razem było inaczej. Wchodziliśmy grupami do sali restauracyjnej gdzie chyba kierownik sali usadzał nas przy odpowiednich stolikach. Stoliki ładnie nakryte, nawet jakieś kwiatki w wazoniku. Nie było szwedzkiego stołu lecz posiłek roznosili przystojni kelnerzy Po posiłku łaziliśmy po promie właściwie nie zwiedzając lecz szukaliśmy skąd dochodzi grecka muzyka. Mnie przykuło wzrok inne zjawisko. Pan ok. 35-40 lat i Pani w dobrze zaawansowanym wieku. Ów pan naskakiwał tej kobiecie, jakby chciał obdarować ją gwiazdką z nieba."Wnuczek" czy "osoba towarzysząca" - tego nikt nie wiedział. No cóż, tak też bywa. Gnana ciekawością jak potoczy się "opieka" nad babcią ruszyłam za nimi. Widocznie płynęli na Santorini nie po raz pierwszy bo mieli nosa gdzie można potańczyć. Był to swego rodzaju wieczorek taneczny. Jakież było moje rozczarowanie kiedy babunia siadła przy stoliku, przytupując nóżką w takt muzyki a "wnusio" odgarniał jej włosy z czoła aby było jej chłodniej i włoski nie wchodziły do oczek. Wnunio nie tańczył. Tak upłynął nam powrót do Iraklionu. Dotarliśmy z powrotem do hotelu po 22.00. Pozostała jedynie wieczorna toaleta i spatki.

       Na śniadanku pod czujnym okiem Georga (menu ciągle to samo) usłyszałam wiadomość, która ścięła mnie z nóg. W grupie turystów zamieszkujących w hotelu były panie ze śląska. Otóż w noc po upojnej wycieczce na Santorini było trzęsienie ziemi na Morzu Egejskim oczywiście odczuwalne na Krecie. Nie ukrywam, że spałam tak mocno po przeżytych wrażeniach, że można było mnie wynieść z łóżkiem a co mówić o odczuwaniu trzęsienia ziemi. Panie miały doświadczenie jako że na Śląsku tzw. tąpnięcia to rzecz normalna. Wiedziały zatem co mówią. Towarzystwo hotelowe dość drętwe jedyne co mi pozostało to codzienne piesze wycieczki główną ulicą Ammoudary. Przyjęłam sobie za cel chodzić plażą i za każdym razem wychodzić na główną ulicę tymi bocznymi. Spacerowałam więc plażą i zaliczałam wszystkie wiodące do celu uliczki. Oczywiście na plaży w miarę pogody "moczyłam nogi". Relaks wspaniały.

       Koniec pobytu na Krecie zbliżał się wielkimi krokami. W dniu wyjazdu - doba kończyła się o godz. 12.00 jak w większości hoteli. Pozostało nam czekać na tarasie przy basenie. Wszystkie nasze bambetle miały być złożone w sali, zamkniętej wg obietnic rezydentki. Ale i tym razem George zrobił co chciał. Owszem może zamknąć nasze bagaże za odpowiednią cenę. Zrobiliśmy więc między sobą dyżury na pilnowanie bagażu. Wylot miał być o 17.50. Zdążyłam jednak dla upamiętnienia zrobić sobie zdjęcie z Georgem ku przestrodze, aby nie wybierać hotelu gdzie patrzą na ręce, liczą kęsy itp.

       Po wylądowaniu w Warszawie i odebraniu bagażu, przy bramce wyjścia na miasto czekała na mnie córka z wnusiem. Michaś trzymał w ręku kwiatki i na cały terminal krzyknął "BABA" i to mi wystarczyło aby zapomnieć o wszystkich niedogodnościach tego wyjazdu.