sobota, 28 listopada 2015

Samotni wśród ludzi

W wyniku wyszukiwania przez mojego bloga zostałam zaproszona na spotkanie z mieszkańcami Domu Opieki Społecznej w Zielonce k/Warszawy. Zaprosiła mnie Pani Psycholog sugerując się moimi szczerymi acz prostymi wypowiedziami na temat mojego stosunku do życia ale i dużego dystansu do siebie. Po raz pierwszy miałam okazję rozmawiać z ludźmi na żywo, trema jak diabli. Przyjęłam zaproszenie nie dlatego, żeby się dzielić swoimi „mądrościami życiowymi” ale dlatego że nigdy nie byłam w takim miejscu.

Pracując w szpitalu widziałam niejedno. Zbliżające się święta czy wakacje i rodzice albo dziadkowie lądowali w szpitalu, bo rodzina chciała spędzać spokojnie wakacje. Nie mówię, że to norma, ale niestety tak jest. Wiem, że czasami rodzina jest zmuszona z różnych powodów umieszczać swojego członka rodziny w domu opieki zwłaszcza w przypadku kiedy z różnych powodów nie są w stanie zaopiekować się osobą starszą. Przykre to wrażenie, że my dojrzali rodzice czy dziadkowie na resztę swego życia zostajemy przeniesieni w miejsce, które tylko z nazwy jest domem. Tu w Zielonce, w pięknym historycznym budynku zobaczyłam od środka jak wygląda takie życie. Świadoma jestem tego, że najlepsza opieka medyczna czy socjalna nie rekompensuje przebywania we własnym domu. Kiedyś, kiedy jeszcze żyła moja mama na prośbę aby się przeniosła do którejś z córek nieodmiennie powtarzała „starych drzew się nie przesadza”. Miała rację.

Zatem do rzeczy. Przygotowałam sobie w głowie tekst, na pendriva zrzuciłam trochę zdjęć z moich wypraw. Mam pełną świadomość jakimi ograniczeniami są dla tych ludzi pobyty poza domem rodzinnym. Moja siostra mająca obecnie 78 lat bez ustanku mi powtarza, że siedzenie w domu na emeryturze, zamknięcie się w sobie to największy błąd jaki popełniamy. Starałam się w trakcie mojego wystąpienia uzmysłowić to mieszkańcom Domu. Wiem, że mają wspaniale zorganizowane rozrywki ale kontakt z kimś spoza domu na pewno był dla nich szczególnie ważny. Jeszcze zanim zaczęłam spotkanie co chwila ktoś podchodził i pytał kiedy zaczynamy. Szalenie to miłe. Żeby nie stresować tych ludzi opowiadałam im różne prześmieszne sytuacje z jakimi się spotkałam. To nie tak że tylko ja mówiłam, mieszkańcy też mieli coś do powiedzenia. Wspólnie stwierdziliśmy, że najważniejsze to być sobą, na c przytoczyłam przykład: akceptuję siebie taką jaką jestem, nie podoba się komuś moja tusza – trudno a ja ją lubię. Jeden z Panów powiedział mi komplement, że wyglądam zdrowo i młodo na co usłyszał że wiek to tylko cyfry, a lepiej żebym nie musiała przedstawiać publicznie listy moich dolegliwości. No i atmosfera znacznie się rozluźniła. Na koniec Pani psycholog odwożąc mnie na przystanek podziękowała że mieszkańcom pokazałam że nawet tu na miejscu można oddawać się swoim marzeniom, pasjom i realizować się na swój indywidualny sposób.

Dziękuję Pani Izabeli, że pokazała mi życie, które do tej pory było mi obce. 
DPS Zielonka


10 komentarzy:

  1. Zgadzam się, trzeba o nich zadbać !

    OdpowiedzUsuń
  2. Opiekuję się dwoma mamami swoją i męża. Mama męża mieszka z nami, jest mocno niepełnosprawna, moja mama jest dochodząca. Widzę jak bardzo brakuje im towarzystwa rówieśników. Każda sytuacja ma dwie strony, mają rodzinę nie mają towarzystwa rówieśników,
    mieszkając w domu opieki mają towarzystwo, a nie mają rodziny.
    I tak źle i tak niedobrze.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. niestety jest to prawda. Nie wiadomo jak taki problem rozwiązać. Starość jest straszna.

      Usuń
  3. Zrobiłaś Jadziu bardzo dobry uczynek. SAMOTNI W TŁUMIE. Wielu jest takich ludzi. I ja tez nie wiem jaką będę miał starość. Czy zostanę sam czy nie. Mam wysłać kartkę świąteczna do Domu Opieki. Mam adres i wyślę. Nawet taki gest jest dobry. NAJGORSZA JEST OBOJĘTNOŚĆ. Pozdrawiam Ciebie serdecznie
    Vojtek

    OdpowiedzUsuń
  4. Vojtku, sam wiesz że temat ludzi starych i samotnych zawsze był i jest zamiatany pod dywan. Myślę, że pora to zmienić. Oczywiście w pojedynkę tego zrobić nie można. Potrzeba więcej ludzi z tą inicjatywą, uświadomić ludziom że świat może być jeszcze dla nich w zasięgu ręi a nie w czterech scianach pokoju w domu opieki.
    Pozdrawiam
    Jagoda

    OdpowiedzUsuń
  5. To była jedna z ważniejszych podróży... Bo dałaś tym ludziom nadzieję. Dałaś tym ludziom wiarę, że podeszły wiek nie jest równoznaczny z samotnością i cierpieniem...

    OdpowiedzUsuń
  6. spotykając się z tymi mieszkańcami caly czas pamiętałam że dla nich to jest ostatni dom w jakim mieszkają, ale bez rodziny. Starałam się w każdym aspekcie swoich wypowiedzi podkreślać rózne możliwości jakie tam mają, mimo wszystko są wśród ludzi. Mże zagubieni w tym świecie. Czy dałam im wiarę że wiek nie znaczy samotność i cierpienie. Bardzo pragnę aby tak było. Przywitano mnie i pożegnano po spotkaniu bardzo miło. Wiem, że to oderwanie się od codziennej rutyny i chociażby dlatego czuję się spełniona, zrobiłam coś dobrego dla innych.

    OdpowiedzUsuń
  7. Często seniorzy decydują się na zamieszkanie w domu opieki jak http://domseniora24.pl/ ze względów na samotność. Potrzebują kontaktów z innymi ludźmi. I w takim miejscu takie znajomości będą mogli zawszeć. Do tego będą pod stałą opieką wykwalifikowanych osób.

    OdpowiedzUsuń

Jak opublikować komentarz?

Jeśli nie masz KONTA GOOGLE, to można wybrać:

- NAZWA /ADRES URL - w okienku NAZWA wpisać nick i w okienku ADRES wkopiować adres swojego bloga.

- ANONIMOWY - w tej opcji proszę podpisać się w komentarzu.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...