Gdzie jesteś?

Przeczytałam pewne wyznanie. Czyżby o to o mnie była mowa. Niestety nie chociaż historia podobna.

Chcę być komuś potrzebna nie tylko rodzinie. Czy w dojrzałym wieku nie mam do tego prawa? Kto wydaje takie prawa? Kto ma prawo decydować o moim zyciu? . Kto ma prawo wtrącać się do mojego życia. Czy dlatego że życie kopało mnie w dupę od urodzenia u jego schyłku mm czekać jedynie na śmierć. Ta przyjdzie w najbardziej nieoczekiwanym momencie, nigdy nie wiadomo jak zapisane są nasze losy. Spędziłam życie na poszukiwaniu............. Jestem tylko człowiekiem, pełnym wad i zalet jak każdy. Mam swoje poglądy na życie, od polityki trzymam się z daleka, dbam o swoją godność kobiety. Nie chcę być zabawką w rękach mężczyzny, który odrzuca bo się zabaweczka znudziła. Chcę byś sobą i zostać sobą, w mojej piersi jest żywy organ a nie kamień. Nie pozwalam się ranić. Ten kto rani nie wie albo nie chce wiedzieć jak to boli, jak długo ten ból trwa i na który nie ma żadnego lekarstwa. 

 

A miłość – jak łatwo powiedzieć Kocham cię. Dopóki te słowa nie znajdą uzasadnienia w czynach są jedynie słowami. Czy tak trudno znależć w dzisiejszych czasach prawdziwą miłość – zdecydowanie tak. Mówiąc krótko wielu mężczyzn po pierwsze dyskwalifikuje kobiety dojrzałe ze względu na wiek, patrząc jedynie przez pryzmat swoich seksualnych oczekiwań. Czy trudno jest zaakceptować wiek, doświadczenie, inteligencję poglądy, potrzebę radości życia – Tak. 

 

Opinia mężczyzn o dojrzałych samotnych kobietach jest co najmniej krzywdząca jeśli nie wręcz obrzydliwa. Komentarze w stylu – brak ci chłopa i palma odwala!!!!! A ci co mają kryzys wieku średniego jakoś siebie w złym świetle nie widzą, a szkoda.

Jak każda kobieta tak i ja potrzebuję kogoś kto mnie zrozumie, porozmawia na każdy temat, doradzi w kwestiach spornych, przytuli kiedy trzeba, wyzna jak ważna jestem dla niego w każdej chwili. Tak nas stworzyła natura. Mam dość być namiastką kobiety – ja nią jestem.