Powróćmy jak za dawnych lat

Chętnie powołuję się na tytuły znanych piosenek. Początek każdego roku uświadamia nam wszystkim upływający czas. Podchodzę do tego ze specyficznym humorem. Upływający czas to tylko cyfry, pessel, a ważne jest to co w nas. Tego nic już nie zmieni. A może niczym bohaterka książki Eleanor H. Porter  POLLYANNA należy się w każdej sytuacji doszukiwać dobrych aspektów życia. To ma sens, a i życie staje się barwniejsze.

Uświadomiłam sobie, że w moim domu przechowuję perełki książkowe. Nie wspomnę o książce Alexa Haley'a KORZENIE z 1988 r. Pamiętam po obejrzeniu serialu jaką batalię stoczyłam aby tą książkę kupić. Dla mnie jest ona LEKIEM NA CAŁE ZŁO. Często do niej wracam. Wprawdzie próbowałam czytając stworzyć genealogię rodu pisarza, ale przyznaję że nie dokończyłam tego. Nie starczyło mi cierpliwości aby zrobić drzewo genealogiczne. Ale przed blisko 10 laty na prośbę mojej starszej siostry mając mnóstwo dokumentów rodzinnych sprzed wielu lat za pomocą programu komputerowego umieszczonego w internecie stworzyłam obraz całej mojej rodziny. Wydruk był dość pokażny. 

Przy okazji tworzenia tego drzewa uświadomiłam sobie jakie perełki wydawnicze w domu posiadam. Po śmierci mamy odziedziczyłam jej najważniejsze książki Aleksandra Dumas

Trylogia o muszkieterach:

-        Trzej muszkieterowie

-        Dwadzieścia lat później

-        Wicehrabia de Bragelonne

Są to publikacje z 1968 i 1969 roku. 

 

To nie jedyna rzecz odziedziczona po śmierci mamy. W domu zachowała się ręczna maglownica mojej babci zmarłej w 1956 r. Oceniam że ów drewniany przedmiot ma około 100 lat. Próbowałam kiedyś ofiarować tą maglownicę do Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Odmówiono mi bo koszty konserwacji dla Muzeum były nieopłacalne. Czyli co – historię wyrzucić do kosza. Nigdy. No i została w moim domu. 

Z zakresu fotografii został mi aparat na kliszę ale automatyczny, kupiony za kasę którą dostałam organizując w pracy spotkanie polsko-włoskie (farmaceutyczne) – a był to rok 1992. Nie wspomnę o aparacie Smena, który córka dostała jako prezent na I Komunię w 1993 r.  Nie zachowała się jednak maszyna do szycia stołowa Veritas, którą otrzymałam w prezencie ślubnym od siostry mojej mamy. Natomiast kilka lat temu moja siostra przysłała mi płytę z filmikiem na której jestem świeżo po maturze. Śmieszne jest to że był to film niemy, dopiero mąż siostry dołączył do tego muzykę i teraz jest w porządku. 

Dawno temu film z mojej młodości

Dzięki mojemu blogowemu koledze Vojtkowi, który podrzucił mi link do programu tworzącego filmy ze zdjęć z możliwością włączenia odpowiedniej muzyki stałam się bogatsza o to doświadczenie.

Pisząc tą notkę uświadomiłam sobie ile różnych rzeczy zdarzyło się w moim życiu. Wniosek z tego prosty – o złych doświadczeniach zapominamy, pamiętamy i hołubimy te dobre.