Po 30 latach albo i więcej

     Zbijanie zimowego tłuszczyku ma ciąg dalszy. Nieopatrzna wizyta sąsiada po pożyczkę cudzesów zaowocowała praktycznym myśleniem. Oczywiście Mateusz pochwalił moją nową figurę, spytał jak to robię i takie rożne pierdoły. A że znamy się ponad 20 lat albo i więcej i nie mam oporów w kontaktach damsko męskich jestem po mieszkaniu chodzę w stroju swobodnym tzn. leginsy i bluzka oczywiście z dużym dekoltem. Dla wyjaśnienia sąsiada nie pociągają kobiety. No i gadka szmatka namówił mnie na jazdę rowerem. śmiechu przy tym było bo nawet chciał mi pożyczyć rower swojego partnera – oczywiście jakaś wyścigówka czy górski cholera wie.

     A mnie zadźwięczał w głowie dzwonek. Mateusz ja mam rower w wózkarni. Stał tam dobre 15 czy 20 lat. Wcześniej korzystała z niego córka, a potem jakoś poszedł w zapomnienie. A wszystko zaczęło się od tego, że z „nudów” przyniosłam z w piwnicy zachomikowany tam rowerek treningowy. Jakoś mnie nie pociągało to kręcenie pedałami w miejscu, szybko się zniechęcałam. Mateusz ujrzawszy mój sprzęt nawiązał właśnie do jazdy rowerkiem po ścieżce rowerowej. Pomyślałam sobie why not? Ale żeby za cudownie nie było sprzęcik trzeba było przejrzeć, czy dętki nie przepuszczają, opony nie są zdarte, wentyle w porządku, łańcuch, przerzutka i tp czy działa. Rowerek przyniosłam sama, wezwałam Mateusza i zaczął fachowy przegląd. Na szczęście w wózkarni wilgoci nie ma to i stan rowerku nie jest najgorszy. Koła napompowane, a ja co najmniej przez dobę obserwowałam czy nie schodzi powietrze. Hura – jest ok.

    Następnego dnia zostałam „zaproszona” na wycieczkę. No i czemu miałabym odmówić. Podobno jazdy na rowerze się nie zapomina. A i owszem, siodełko niżej, buty sportowe na nóżki, polarek (a w kieszonce telefony, klucze no i mp3 z muzyczką). Ale zostałam ustawiona przez Mateusza do pionu – żadnej muzyki – ze mną rozmawiaj. No dobra, a co miałam robić, poddałam się. Na początku to była jedna wielka heca, krzyczę do niego nie jedź koło mnie bo mnie rozpraszasz, nie jedź za mną bo widzisz moją pupę kręcą cą się na siodełku, przede mną proszę. Tak dojechaliśmy kawałek drogi, biedaczek zlitował się nad bolesnością mojego pewnego miejsca i w radosnym nastroju, z poczuciem dobrze spełnionej misji wróciliśmy do domu.

    Przy okazji rozmowy z koleżanką wieczorkiem dowiedziałam się że jej tata naprawia i konserwuje rowery. Właśnie w sobotę zabiera mi rowerek aby był jeszcze lepiej przygotowany. Super mieć takich bezinteresownych znajomych. Ale najlepsze że wieczorem z wanny wyciągnął mnie telefon od Mateusza czy jeszcze żyję. W dość swobodnych słowach określiłam co mnie boli i że właśnie tą część ciała moczę w piance. Zaproponował na siodełko następnym razem zainstalować jasiek. No i jak tu się nie śmiać samej z siebie, bo oczyma wyobraźni już zobaczyłam ten widok i ludzi spoglądających na mnie jak na wariatkę. A co tam, wymienię siodełko na wygodniejsze i jasiek potrzebny nie będzie. Planujemy z Mateuszem dalsze wyprawy i oczywiście w miarę treningu dłuższe. Ale też swoim zwyczajem na wyprawę wzięłam aparacik. Przecież wszystko musi być udokumentowane no nie? A trening czyni mistrza, na wyprawę do Tunezji w końcu maja polecę jak żyleta (tylko krem na zmarszczki muszę zakupić). 

 

A przy okazji informacja, z tańca nie zrezygnowałam.