Pokochaj swoje ciało

     Od jakiegoś czasu walczę z obiegową opinią na temat emerytów. Czy będąc już „bardzo” dojrzałą kobietą trzeba trzymać się staroświeckich czy starodawnych poglądów. Nigdy w życiu. Doskonale wiem jak my emeryci jesteśmy przez innych postrzegani. Zatem przyjęłam zasadę zadać kłam stereotypom.

     Wiem, wiem, ciało już nie to, tam boli tu strzyka. Wizyty u lekarza częstsze a i czasu za dużo. Na szczęście ja nie należę do ludzi kwękających, wysiadujących pod gabinetem lekarskim zatopiona w rozmowie o swoich chorobach z czekającymi pacjentami. Natura dała mi wytrzymałość, hart ducha, z poczuciem własnej wartości walczę, ale też mam samokrytykę w stosunku do siebie i jak sądzę dość specyficzne poczucie humoru. Nie dla mnie noszenie nijakiego w kolorze ubrania, do ziemi, człapiącą w papuciach. Ja lubię leginsy, tuniczki, chodzenie na szpilkach. Bo i kto mi tego zabroni? 

     Powinnam być „wdzięczna” losowi za uszkodzony prawy bark. Ja po prostu jestem za szybka. Zbyt gwałtownie łapka wyciągnięta, chrup i ból nie do zniesienia. Na szczęście dla mnie otaczam się przyjaznymi ludźmi. W swojej dawnej pracy rehabilitantka łącznie ze swoim szefem ustawili mi zestaw ćwiczeń, na laser chodziłam nieoficjalnie.

w Boże Narodzenie

     Jak by tu dojść do formy? Prawa ręka boląca na niewiele się w życiu przydaje. A co mam prosić sąsiada o zapięcie stanika??????? Sąsiad o innej orientacji pewnie nie miałby nic przeciwko ale ja tak. Ubierać się przy obcym (znamy się co najmniej 20 lat). Muzyka zawsze gdzieś we mnie drzemała. No i wreszcie jakiś impuls zadziałał i muzyka zabrzmiała pełną parą. W rytm latino, salsy, disco zaczęłam swoje ćwiczenia rehabilitacyjne. A wcale łatwo nie było. Dobrze trzeba było zagryzać ząbki aby nie wyć z bólu. A co innego może zwiększyć zakres ruchów jak nie odpowiednia gimnastyka. Z czasem było coraz lepiej, ale ku swojemu zdumieniu spodnie zaczęły wisieć na mnie, łatwiej iść na dłuższy spacerek, o wchodzeniu po schodach nie wspomnę. 

Obecnie

Przyznaję ze wstydem, że na decyzję gimnastyki tanecznej wpłynął mój wstyd. Moja o 12 lat starsza siostra bez problemu wchodzi na swoje 4 piętro bez windy, a ja docierałam do niej z zadyszką. Kruca fuks – nie dla mnie te numery. Skutek ćwiczeń widoczny, ok będę sobie dalej tańczyła.

Mój nowy zięć, uświadomiony przez córkę zabawił się w Mikołaja i obdarował nową teściową płytami z muzyką kubańską, latino i tp. No i zaczął się szał tańca. Na kurs jestem zapisana, czekam na zajęcia. Wokoło znajomi dostrzegli wynik moich działań. Bardzo mi to schebiało, rozesłałam fotki po rodzinie. Pełen aplauz. I o to chodzi. A ja wiczę z zapałem, jako że w końcu maja będę „świecić” ciałkiem na tunezyjskiej plaży. Przecież trzeba jakoś wyglądać prawda? Już nie powiem, że moje wygibasy wykorzystam w hotelowej dyskotece. A kto powiedział, że mi nie wypada? Każdy robi to na co ma ochotę. Pokręcę w rytm ukochanej arabskiej muzyki kuperkiem. Moja znajoma Dorothy śmieje się że wrócę cienka jak trzcina??????? A to się jeszcze okaże bo i dodatkowe motywacje też są ?????????????/

Zatem drodzy emeryci, róbcie to na co macie ochotę wbrew wszelkim konwenansom. To My mamy się czuć dobrze, mieć czas dla siebie i własne przyjemności. Takie motto wyznaje Dorothy (młodsza ode mnie o 15 lat), a zawsze powtarza „słuchaj się starszej koleżanki”. Dzwoniąc do mnie niemal codziennie odpytuje mnie z wykonania zadania.